De helden

2 juli 2011

De allerlaatste dag van deze tocht, met Rome op een steenworp afstand. Ik ben uit mijn ritme, word pas om half 8 wakker en heb geen zin om uit bed te komen. Rome trekt maar het einde van de reis niet. Tijdens het ontbijt vliegen de gesprekken alle kanten uit en ineens is het 10 uur, alsof we vergeten dat we zouden gaan fietsen. Langs de Tiber loopt een fietspad dat ons in twee uur naar het Sint Pietersplein brengt, maar wij kiezen voor de weg met weerstand. Ik had me geen voorstelling van deze laatste dagen gemaakt, en zeker niet van een laatste dag met een berg die alle zweet, alle kracht en alle doorzettingsvermogen van me vraagt. Maar dat kan ie krijgen. Verover me maar, brult Rome achter deze gulzig berg. Ik brul terug. De stad is nu een magneet waar ik naar toe word getrokken. Vandaag gaat het om het arriveren, niet meer om onderweg zijn. Ik laat het landschap voor wat het is. Ik vecht met de berg. Ik vecht met de weg. Alweer de verkeerde weg, nu dender ik met een noodgang veel te lang naar beneden. Dat moet weer omhoog. Zelfs met 3,7 km per uur kan je dus fietsen. Gelukkig houdt Maarten zijn hoofd erbij, trefzeker kiest hij het pad. In Sacrofano vinden we het allermooiste terras van heel Italië. Ik word op slag verliefd op de eigenaar, die me een bord met ham en gekruide ribbetjes voorzet. De jongens eten het met smaak. De eigenaar geeft me een tour door het restaurant en leidt me door de Middeleeuwse kelders, terrassen, trappetjes op en af, hoekjes en kamertjes door, alles in de loop der eeuwen kriskras aan elkaar gebouwd. Op het balkon een fontein uit de tweede eeuw. Over een plank boven het trapgat de vellen pasta. Aan het open vuur in de keuken roostert de kok de ribbetjes. Wat een fenomenale plek. Als we weggaan stopt hij me een tas in de hand, een eigen gebakken koek, want hij vindt me wat te mager. Als Rome niet zou roepen zou ik hier blijven wonen.
Na een laatste klim geeft de berg me dan eindelijk een duwtje in mijn rug. Va bene. Na alles wat achter me ligt hoef ik niets meer te doen, de laatste kilometers gaan vanzelf. Het wordt steeds drukker, auto’s die ongeduldig rijden, billboards, rotzooi. Na een maand in de natuur jaag ik nu over drukke wegen, nog maar 20 kilometer, nog maar 10. In de verte de stad, die eerst nog elke stad zou kunnen zijn, maar met het silhouet van de Sint Pieter echt Rome wordt. Langs bruggen en kerken zeilen we zo het centrum in. Ik voel me glorieus. Om klokke drie fietsen de drie ridders luid bellend naast elkaar het plein op, waar raar genoeg niemand anders dan wij juicht om dit moment. Toezichthouders snellen toe, niet fietsen op het plein. We vragen Amerikanen, Turken, Italianen foto’s van ons te maken, en iedereen wil ook met ons op de foto als ze horen dat we vanaf Nederland zijn komen fietsen. Ineens zijn we toch een beetje de helden die we ons voelen zijn. We fietsen stiekem toch een ererondje, drinken op een terras flessen champagne en eten de koek van Sacrofano. We bellen Rob, die hier ook bij had moeten zijn. Morgen gooi ik voor hem een muntje in de Trevi fontein. We zijn er, midden in de stad, op onze eigen fiets. Dit is euforie. En wat heerlijk om dat zo met mijn fietsbroeders te kunnen vieren. Maarten gaat naar zijn hotel, en ik heb geen zin om weer kilometers terug te rijden naar een camping. Ik wil midden in deze stad zijn. Fietsend slinger ik met Tjeu door de stad waar de eeuwen langs de kant van de weg zijn blijven liggen, het Forum Romanum, het Colloseum. Ik hoef nergens te stoppen, alleen maar langzaam slenterfietsen, kijken en genieten. Deze stad valt niet in slaap. Deze stad blijft warm. Wat een enorme drukte, wat een leven. Rome is subliem na een sublieme tocht er naar toe. Op een trapje bij een fontein spelen twee jongens gitaar. Pas als ik echt mijn ogen niet meer kan open houden fiets ik er op mijn eigen fiets vandaan.

Statistieken:
Fiona Romano – Rome
Afstand: 62,61 km
gemiddelde snelheid: 17 km/u
Maximum snelheid: 52,2 km/u
Fietstijd: 3:40 u
Totale afstand: 2314 km